«Οι μεταμορφώσεις του Θανάση Βέγγου» από την Πολιτιστική Διαδικτυακή Πλατφόρμα Rembrandt and the Cat

Ο κριτικός κινηματογράφου Γιώργος Παπαδημητρίου διατρέχει την ξεχωριστή πορεία.

Ο Θανάσης Βέγγος, που τρέχει ασταμάτητα θαρρείς για να επωμιστεί το άγχος και τον πανικό όλων μας, άγγιξε το στάτους του λαϊκού ήρωα ήδη από την αρχή της καριέρας του. Έγινε το συνώνυμο του γέλιου και λατρεύτηκε όσο ελάχιστοι ηθοποιοί, τρυπώνοντας στα πιο εκλεκτά παλάτια του συλλογικού θυμικού. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, όμως, ο Βέγγος αποτολμά το αδιανόητο: εμπλουτίζει τη μανιέρα του, ξεφεύγει από τα στενά όρια της περσόνας που έχει φτιάξει, προσθέτει τον κλαυσίγελο και τον σπαραγμό στην ερμηνευτική του φαρέτρα. Με άλλα λόγια, μετατρέπεται σε αρχέτυπο και σύμβολο. Ο Βέγγος, στην όψιμη περίοδο της φιλμογραφίας του, κοροϊδεύει κατάμουτρα το παράλογο της ζωής και γουρλώνει το βλέμμα με απορία απέναντι στη βία της κάθε εξουσίας, παλεύοντας να ξορκίσει τη μοναξιά που καραδοκεί σε κάθε γωνιά. Αν στα 60s ο Βέγγος λατρεύτηκε από την ελληνική κοινωνία επειδή πυροδοτούσε κύματα χαράς, αυτό που κατόρθωσε στην περίοδο της ωριμότητας αξίζει την αιώνια ευγνωμοσύνη μας. Ο Θανάσης Βέγγος κουβάλησε στους ώμους του τη συλλογική ματαίωση που βασάνισε μια ολόκληρη γενιά και απενοχοποίησε την κωμικοτραγική πλευρά της ύπαρξης. Ο Θανάσης Βέγγος δεν είναι απλώς «ο καλός μας άνθρωπος», είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο βαθύ. Είναι η ολοζώντανη και διαχρονική υπενθύμιση του τι θα πει ανθρωπιά.