Το Δάσος των Όρκων – La Forêt des Vœux

Το Δάσος των Όρκων, η πιο πρόσφατη δουλειά του βραβευμένου συνθέτη Γιάννου Αιόλου γίνεται επίκαιρη όσο ποτέ καθώς πραγματεύεται την ψυχική και νοητική κατάσταση των ανθρώπων στη στιγμή της απελευθέρωσης. Η απελευθέρωση ως έννοια, ως ελπίδα, ως ευχή και όρκος σε μια εποχή μεταιχμιακή  όπως η σημερινή νοηματοδοτείται σε διάφορα επίπεδα: προσωπικό, συλλογικό, ιστορικό και ταυτόχρονα  αναπτερώνει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Με το αναγνωρίσιμο κινηματογραφικό του ύφος, ο συνθέτης του  «Το Τανγκό των Χριστουγέννων» (Βραβείο Καλύτερης Κινηματογραφικής Μουσικής από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, 2012), «Ένας Ήρωας στη Ρώμη», «Solino», «Χειμωνιάτικη Νοσταλγία», κ.α δημιουργεί ένα έργο για τον εσωτερικό μας κόσμο, για το Δάσος της Ψυχής μας, το Δάσος των Όρκων, εκεί που κρύβονται οι πιο μύχιες σκέψεις μας, οι πιο ασυνείδητοι φόβοι αλλά και όλες οι επιθυμίες, τα όνειρα, οι υποσχέσεις που δίνουμε πρωτίστως στον εαυτό μας αλλά και στους άλλους. Ο Γιάννος Αιόλου χρησιμοποιεί την ευθραυστότητα αλλά και την ένταση ενός σεξτέτου εγχόρδων για να μας ταξιδέψει στον κόσμο των πιο εσωτερικών μας συναισθημάτων, σε μια μουσική αφήγηση όπου οι ήχοι γίνονται σκέψεις, ιδέες, μορφές, μνήμες και όνειρα κι η απελευθέρωσή  μπορεί να έχει διαφορετικό περιεχόμενο για τον καθένα αλλά να είναι το ίδιο λυτρωτική καθώς γίνεται ατομική αλλά και συλλογική υπόθεση ιδιαίτερα σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους.

Είναι ένα δάσος γεμάτο συναισθήματα αλλά και ευχές, προσμονή και ελπίδες για κάτι καλύτερο. Το Δάσος των Όρκων είναι το δάσος που έχει ο καθένας μέσα μας.  Στα Γαλλικά η λέξη Vœux σημαίνει Όρκος αλλά και Ευχή.

Το Δάσος των όρκων στην πρώτη του ζωντανή παρουσίαση συνδέθηκε με μια εμβληματική εκδήλωση – συναυλία στο Γενί Τζαμί της Θεσσαλονίκης για να αναδείξει το ανθρώπινο βίωμα σε μια ιστορική στιγμή. Όσο μας απορροφούσε στο μουσικό του σύμπαν δημιουργώντας ποικίλα συναισθήματα, στο backround αναδύονταν εικόνες ανθρώπων, πρόσωπα, μορφές  στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταξύ του σκοταδιού του πολέμου και του φωτός της μέρας, εικόνες Απελευθέρωσης, από τη φωτογραφική συλλογή του Μουσείου «Χρήστου Καλεμκερή», εικόνες γεμάτες όρκους, επιθυμίες, υποσχέσεις, ευχές, φόβο και λύτρωση. Κι εκεί ήταν σα να αφουγκραζόταν κανείς τους όρκους των απλών ανθρώπων που στοιβάζονταν στους δρόμους για να υποδεχτούν το νικηφόρο στρατό, να πανηγυρίσουν, να γλεντήσουν, να ονειρευτούν, να γίνουν ένα ανθρώπινο δάσος, ένα πλήθος ψυχών που εύχονται, ορκίζονται, ονειρεύονται, έτοιμοι να διαψευστούν όπως όλοι μας την επόμενη το πρωί… ακόμη κι αν έχουν μόλις ζήσει πολλές τραγωδίες. Είναι άνθρωποι στα όρια της αντοχής τους, της ύπαρξής τους.

Σήμερα το έργο καθίσταται επίκαιρο αφενός για τους εορτασμούς του 1821, ενός αγώνα που ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 200 χρόνια πριν που όμως διήρκησε πολλά χρόνια ώσπου η Ελλάδα να είναι στη σημερινή της μορφή:  απελευθέρωση Θεσσαλίας το 1881, Θεσσαλονίκης το 1912, Θράκης το 1920 κλπ, αφετέρου για την έννοια απελευθέρωσης από την τωρινή παγκόσμια κρίση.

Πώς να είναι άραγε η απελευθέρωση από μια περίοδο εγκλεισμού λόγω πανδημίας;

Στο Δάσος των Όρκων τα όνειρα συνυπάρχουν με το φόβο για το άγνωστο, συνυπάρχουν με τα αποθέματα δύναμης και τις ευχές να φυσήξει το λυτρωτικό κι ανανεωτικό αεράκι της απελευθέρωσης σε ένα εσωτερικό ταξίδι αγγίζοντας τις μύχιες πλευρές του εαυτού μας ωθώντας μας σε μια περιδίνηση προς τη ζωή, τη συμφιλίωση, την αγάπη.