Η Βίκυ Σακκή είναι ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια τα τελευταία 20 χρόνια, με ειδίκευση στο Family System Therapy. Μέσα από την εμπειρία της δουλειάς της, έχει παρατηρήσει ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η υπερβολική χρήση της τεχνολογίας, οι ταχύτατοι ρυθμοί, οι συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες, το άγχος και το στρες, έχουν «νικήσει» τους ανθρώπους, τους έχουν απομακρύνει από τις μεταξύ τους σχέσεις αλλά και από τα συναισθήματά τους, μεταφράζοντάς το ως ένδειξη αδυναμίας. Αναπόφευκτα αυτό είναι ένα μήνυμα που περνάει και στα παιδιά.
“Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ” είναι ένα παραμύθι, μία αυτοέκδοση, το οποίο εμπνεύστηκε η δημιουργός του, όταν ακόμη οι αγκαλιές ήταν ελεύθερες. Γράφτηκε κάποια χρόνια πριν, όταν η απειλή της πανδημίας υπήρχε μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας και δε φανταζόταν ποτέ κανείς ότι τώρα θα ζούσαμε την ιστορία του μαζί με όλους, μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες της πανδημίας. Δεν πέρναγε από κανενός το μυαλό ότι τώρα που εκδόθηκε και κυκλοφορεί, έχει γίνει τόσο έντονη και απαραίτητη η ανάγκη να μην ξεχάσουμε να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε και να αγκαλιαζόμαστε. Η πανδημία κάποια στιγμή θα ελεγχθεί, όμως το ρίσκο και ο κίνδυνος είναι οι άνθρωποι να μείνουν περισσότερο μόνοι.
Σε αυτό το πρώτο βιβλίο της για μικρούς και οπωσδήποτε μεγαλύτερους αναγνώστες, η Βίκυ Σακκή επιδιώκει να μοιραστεί το “χρυσό κλειδί” της επιβίωσης και στην εποχή του κορονοϊού. Επιθυμεί να αναδείξει ότι όλα τα συναισθήματα είναι απαραίτητα για τη ζωή μας και ότι είναι απίστευτα σημαντικό και «θεραπευτικό» αυτά να μοιράζονται. Η ανθρώπινη επαφή, η εμπιστοσύνη, η επικοινωνία, η έκφραση των συναισθημάτων, η δεκτικότητα στο καινούριο, καθώς και η αλληλεπίδραση με ανθρώπους, ζώα και φύση, είναι στο επίκεντρο των νοημάτων του παραμυθιού.
Το παραμύθι είναι ένας φαντασιωτικός τρόπος να αναβιώνει κάποιος γνώριμες συνθήκες, αναδεικνύει πολιτιστικά και λαογραφικά στοιχεία, την ύπαρξη στερεοτύπων αλλά και την ανάγκη κατάργησής τους, όπως επίσης και την ανάγκη ύπαρξης συστημάτων αξιών και πεποιθήσεων. Μέσα από τη φαντασία, ο αναγνώστης ταυτίζεται με τους ήρωες των παραμυθιών και βιώνει συναισθήματα που τον οδηγούν, μέσα από μια διαδρομή δοκιμασιών, τελικά στην ανακούφιση και την αποκατάσταση του δικαίου.
Τα παιδιά, από τη φύση τους, είναι εφοδιασμένα με την ανάγκη να εξερευνούν, να ανακαλύπτουν και να απολαμβάνουν τις στιγμές. Μόνο θετικά πράγματα μπορούν να προκύψουν αν και οι ενήλικες είναι δεκτικοί να “ακούσουν” τις ανάγκες των παιδιών.
“Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, σε ένα μακρινό πλανήτη ζούσε η Ουρανία. Ο μπαμπάς της ήταν ο άρχοντας της καστροπολιτείας και είχε επιβάλλει στους υπηκόους του να μην αγγίζονται, να μην αγκαλιάζονται, να μην έχουν καμία σωματική επαφή, ούτε καν με τα ζώα και τα φυτά γύρω τους…
Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία στον ΚΗΠΟ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, που μοιάζει ανατριχιαστικά προφητική για τη δυστοπική πραγματικότητα των ημερών μας!”